هرکس اینجا یکدودم دکان بسمل چید و رفت

ساعتی در خاک ره ، لختی به خون غلتید و رفت

هرکه را با غنچهٔ این باغ کردند آشنا

همچوبوی گل به آه بیکسی پیچید ورفت

صبح تا طرز بنای عمر را نظاره کرد

رایت دولت به خورشد فلک بخشید و رفت

ای حباب ازتشنگی تا چند باشی جان به لب

دامن امید ازبن گرداب باید چید و رفت

رنگ آسایش ندارد نوبهار باغ دهر

شبنم اینجا یک سحر در چشم تر خوابید و رفت

چون شرر ساز نگاهی داشتیم اما چه سود

لمعهٔ کمفرصتیها چشم ما پوشید و رفت

هر قدم در راه الفت داغ دارد سایه ام

کز ضعیفی تا سرکویت جبین مالید و رفت

شانه هم هرچند اینجا دسته بند سنبل است

ازگلستانت همین آیینه گلها چید و رفت

گوهر اشکی که پروردم به چشم انتظار

درتماشای تو از دست نگه غلتید و رفت

شمع از این محفل سراغ گوشهٔ امنی نداشت

چون نگه خود را همان در چشم خود دزدید و رفت

شوخی عرض نمود اینجا خیالی بیش نیست

صورت ما هم به چشم بسته باید دید و رفت

تا بهارت از خزان پر بی تأمل نگذرد

هر قدم می بایدت چون رنگ برگردید و رفت

چشم عبرت هرکه براوراق روزوشب گشود

همچو بیدل معنی بیحاصلی فهمید و رفت